Zespół cieśni podbarkowej – postępowanie terapeutyczne w oparciu o metodę Kinetic Control.
Zespół cieśni podbarkowej (subacromial impingement syndrome – SIS) to jedna z najczęstszych dysfunkcji powodujących ból przednio-bocznej części stawu ramiennego. Blisko połowa przypadków dolegliwości ze strony obręczy barkowej związana jest z cieśnią podbarkową, nazywaną także ciasnotą podbarkową lub konfliktem podbarkowym.
Przestrzeń podbarkowa pełni funkcję połączenia czynnościowego w stawie ramiennym. Jest to przestrzeń ograniczona od strony górnej wyrostkiem barkowym, więzadłem kruczo-barkowym, wyrostkiem kruczym łopatki oraz stawem barkowo-obojczykowym. Od strony dolnej ogranicza ją głowa kości ramiennej wraz z częścią guzka większego. Na podstawie zdjęć rentgenowskich ustalono, że średnia odległość od dolnej granicy wyrostka barkowego łopatki i granicy głowy kości ramiennej w projekcji przedniej wynosi 9–10 mm [11]. W przestrzeni tej znajduje się kaletka podbarkowa, mięśnie należące do stożka rotatorów oraz ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. Z powodu zmniejszenia przestrzeni podbarkowej, dochodzi do konfliktu i kompresji struktur znajdujących się w jej obrębie. Dolegliwości bólowe najczęściej występują w czwartej dekadzie życia u osób, które wykonują ruchy kończyną górną nad głową i są związane z czynnościami dnia codziennego, pracą zawodową czy sportem (np. siatkówka, tenis, pływanie) [2, 7].
Przyczyny wystąpienia SIS zostały podzielone na pierwotne i wtórne. Do pierwszych zalicza się zaburzenia budowy anatomicznej struktur ograniczających przestrzeń podbarkową (np. wyrostka barkowego łopatki) oraz dysfunkcje tkanek miękkich (niewydolność mięśni stabilizujących łopatkę, jak również zbyt mała elastyczność mięśni wielostawowych i kompleksu torebkowo-wię zadłowego okolicy barku). Natomiast do wtórnych przyczyn należą niestabilność stawu ramiennego, neuropatie i wady postawy (np. zwiększona kifoza piersiowa). Prawidłowo ustawiona łopatka stanowi stabilną podstawę dla całej kończyny górnej, szczególnie podczas ruchów wykonywanych ponad głową [2, 6, 8]. Często obserwowany brak odpowiedniej stabilizacji łopatki w stosunku do klatki piersiowej (np. łopatka ustawiona w protrakcji i/lub przedniej rotacji) wpływa znacząco na wystąpienie SIS i jest wymieniane jako jedna z głównych przyczyn zaistniałej patologii.
Nieprawidłowe ustawienie i brak równowagi mięśniowej łopatki wpływa niekorzystnie na poziom wykonywania zadań ruchowych kończyną górną, jak również na funkcjonowanie samego stawu ramiennego [10].
W artykule zaprezentowano przykładowe postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne SIS w oparciu o koncepcję Kinetic Control.
Aby pobrać artykuł w formacie PDF – zostaw swój adres e-mail.
U pacjentki oceniono postawę globalnie i zauważono, poza problemami, na których skupiano się wcześniej, uznając je za priorytet, ze ustawienie miednicy i kręgosłupa lędźwiowego jest nieprawidłowe, co potwierdza dysbalans mięśniowy w obrębie obręczy biodrowej. Już wcześniej zauważono problemy pacjentki z kontrola osi kończyny dolnej testowanej, które doprowadziły do nierównowagi mięśniowej w obrębie stawu kolanowego i całej kończyny dolnej [3, 4, 10, 19, 21].
Podczas wykonywania testu ¼ przysiadu zaobserwowano przodopochylenie miednicy, a co za tym idzie – brak kontroli wyprostu odcinka lędźwiowego (zdj. 1). Świadczy to o dysbalansie polegającym na nieprawidłowej pracy mięśni skośnych brzucha, pośladkowych wielkich i średnich, które pozostają w wydłużeniu (zakres zewnętrzny) i nie są w stanie kontrolować optymalnego ustawienia miednicy w pozycji neutralnej.
Natomiast mięsień najszerszy grzbietu oraz mięsnie przednio-bocznej strony uda pozostają w tej pozycji w skróceniu (zakres wewnętrzny), co oznacza, ze również nie mogą pracować optymalnie, ograniczając w ten sposób fizjologiczny zakres ustawienia miednicy poza pozycja neutralna.
– See more at: http://www.fizjo-sport.pl/news/307/65/Bezplatny-artykul-z-fizjoterapii-Trening-kontroli-motorycznej-w-bocznym-przyparciu-rzepki-Opis-przypadku-Czesc-II-Kinetic-Control#sthash.V2yRl7X9.dpufU pacjentki oceniono postawę globalnie i zauważono, poza problemami, na których skupiano się wcześniej, uznając je za priorytet, ze ustawienie miednicy i kręgosłupa lędźwiowego jest nieprawidłowe, co potwierdza dysbalans mięśniowy w obrębie obręczy biodrowej. Już wcześniej zauważono problemy pacjentki z kontrola osi kończyny dolnej testowanej, które doprowadziły do nierównowagi mięśniowej w obrębie stawu kolanowego i całej kończyny dolnej [3, 4, 10, 19, 21].
Podczas wykonywania testu ¼ przysiadu zaobserwowano przodopochylenie miednicy, a co za tym idzie – brak kontroli wyprostu odcinka lędźwiowego (zdj. 1). Świadczy to o dysbalansie polegającym na nieprawidłowej pracy mięśni skośnych brzucha, pośladkowych wielkich i średnich, które pozostają w wydłużeniu (zakres zewnętrzny) i nie są w stanie kontrolować optymalnego ustawienia miednicy w pozycji neutralnej.
Natomiast mięsień najszerszy grzbietu oraz mięśnie przednio-bocznej strony uda pozostają w tej pozycji w skróceniu (zakres wewnętrzny), co oznacza, ze również nie mogą pracować optymalnie, ograniczając w ten sposób fizjologiczny zakres ustawienia miednicy poza pozycja neutralna.
[email-download download_id=”1581″ contact_form_id=”1530″]